Mevlânâ Hâlid-i Bağdâdî "kuddise sirruh" hazretleri buyuruyor ki: "Evliyânın kalbleri, ilâhî nûrların çıkıp geldiği kaynaklardır. Onların hoşnut olduğundan, Hak teâlâ da hoşnuttur. Onların kalblerinde yer eden, büyük devlete kavuşmuştur.", "Bu yolun büyükleri kendilerine bağlı olanlardan gâfil değildir"...

Bir köyde dervişler şehre inmek için tıraş olurlarmış. Dervişin biri tıraş olmak için berbere girmiş. Başının yarısını tıraş etmiş daha bitmeden kapı açılmış ve ayakkabılarının burnu sivri, topuğunun üstüne basılı, ceketi omuzların üzerine yan olarak ve kolları giyilmeden asılı, fesi başında yan duran biri girmiş ve "Heyyyyttt!" demiş. Dervişin kafasına bir şaplak vurmuş ve kalk bakalım derviş ben oturacam demiş. Derviş de "peki, emrin olur ağam" deyip çekilmiş ve adam oturmuş. Fakat oturduğu yerden ikide bir de dervişe kelek diye sataşıyormuş. Sonra tıraşı bitince berberden çıkıp gitmiş ve derviş tekrar oturmuş. O sırada dışardan değişik sesler gelmiş. Bir bakıyorlar ki bu kabadayı adam, freni tutmayan bir kamyonun altında kalmış... Sonu belli.. Berber: "derviş efendi bu ceza çok ağır olmadı mı?" demiş. Derviş: "ben ona kırılmadım , kızmadım da.. ama bizim bir sahibimiz, hocamız var ki talebelerine evlatlarından daha çok sahip çıkar. Talebelerine bir şaplak vurana o iki şaplak vurur. Yani iş bende değil, sahibimizde" demiş.

Şah-ı nakşibend hazretleri bir gün talebesiyle dolaşmaya çıkmışlar. Bir tane külhanbey de, siz nasıl benim arazime izinsiz girersiniz diye elindeki kırbaçla talebeye vurmaya başlamış. Öldüresiye talebeyi dövüyor. Şah-ı Nakşibend hazretleri araya girip müdahale etmeye çalışmış, onun suçu yok dediği halde adam dinlememiş. Adam atın üzerinde imiş. Bu sırada at şaha kalkıyor ve adam düşüyor ama ayağı üzengiye takılı kalıyor. Yere düşmüyor. At koşmaya başlıyor. Adamın kafası taştan taşa çarpa çarpa, ölüyor. Sonunda nasıl olduysa adamın ayağı üzengiden kurtuluyor, at bu sırada çifte atarak adamın ölüsünü nehre gönderiyor. Talebe: "bu hal nedir hocam?" diye sorunca, Şah-ı Nakşibend hazretleri, "talebemize dokunan böyle olur" buyurmuşlar. Bu büyükler talebelerine evlatlarından daha çok düşkündürler. Dua ederlerken önce talebelerine dua ederler.

Fedakarlık varsa vefakarlık vardır..

Bir ilm yuvasında çok sadık bir kedi varmış. Bir gün bu ilim yuvasında büyük bir kazanda süt kaynatıyorlarmış. Kedi çok huzursuz olmuş. Bir oraya bir buraya koşuyormuş. Sürekli bağırıyormuş ama derdini kimse anlamamış. En sonunda kediyi kimse anlamayınca, kazanın içine atlamış, ve kedi ölmüş. Bu süt içilmez diye kazanı indirip sütü dökmüşler. Bir bakıyorlar ki, içinde ölmüş ve de zehrini kazanın içine akıtmış bir yılan var. Sütü içen ölecek... Kedi, "ben buradan ekmek yedim, bu evden çok iyilik gördüm, bunlara zarar gelmesin bunlar ölmesin ben öleyim" diye kendini feda etmiş. Fedakarlık varsa vefakarlık vardır...

Öyle iki ilaç var ki, bir tanesi ebedi cehennemden kurtarır, bir tanesi de hesapsız cennete götürür. Birinci ilaç, "Lâilâheillâllah muhammedürresulullah." Bu kelimeyi tevhidi söyleyen ve inanan cehennemde ebedî olarak yanmaz. İkincisi de, istiğfardır. Buyuruluyor ki, istiğfar her derde devadır, son nefeste imanla gitmeye sebep olur.

Tövbenin iki ana unsuru vardır. Biri hatasını kabul emek, ikincisi de pişman olmaktır.

Büyükler buyuruyor ki, "Ben haklıyım" diyen herkes ahirette pişman olacaktır. Haklı olduğu halde haksızım diyenlerin cennete gireceğine kefilim buyuruluyor. Haksız olupta haklıyım demek ise büyük felakettir. İki felaket vardır ki; Bu kötü huylar kimde varsa çok fenadır. Biri inat, biri de kibirdir. Ben haklıyım demek ve kendini başkasından üstün görmek... Bunlar mümin olmaya engeldir, son neftse imansız gitmeye sebeptir.

Dinimiz iki temel üzerine oturmuştur: Biri sabır, diğeri şükür.

Namazda Peygamber efendimize (sallallahü aleyhi vesellem) selam veriyoruz. Evliyanın isimlerinin anıldığı yere ruhları geldiği gibi, Peygamberlerin de gelir. Biz O’na selam verdiğimiz zaman Peygamber efendimiz o namaz kılanın önünde tecessüm edip, "kim bana selam veren" diye o selam vereni hafızasına alır. Vefat ederken de tanır. Kabrde de tanır ve kabre girince bize "hoş geldin" der... Zaten bu da yeter.

Kabrde hoş geldin denilmesi çok mühimdir, bu söze muhatab olabilecek şekilde yaşamamız lazım, bunun içinde her saniyenin kıymetini bilmeliyiz. Niyetimizi düzeltmeliyiz, sevilip-sevilmeyecekleri iyi bilmeliyiz. Ne ektiğimizi ve ne biçeceğimizi iyi hesab etmeliyiz. Akıllı tüccar gibi olmalıyız...

Huzurpınarı ailesinin muhterem üyelerinin, mübarek cuma gününü tebrik ederiz, müstecab dualarınızı istirham ederiz efendim.

Allahü tealaya emanet olun efendim

Ali Zeki Osmanağaoğlu